ابرِ باران/ شهادت امان زاده

که برد به نوبهاران خبر خزان ما را

که ز ما خبر نباشد دل باغبان ما را

Кӣ барад ба навбаҳорон хабари хазони моро

Ки зи мо хабар набошад дили боғбони моро

من و مرغ دل چه سازیم از آن که دست قسمت

به قفس گرفته یکسر همه آسمان ما را

Ману мурғи дил чи созем аз он, ки дасти қисмат

Ба қафас гирифта яксар ҳама осмони моро

به سکوت سر سپارم به مثال ابرِ باران

فقط اشک ما بگوید غم بی زبان ما را

Ба сукут сар супурдам ба мисоли абри борон

Фақат ашки мо бигӯяд ғами безабони моро

که ز صبح بخت پرسد، که به لطف آفتابی

به فروغ کی رساند شب دیدگان ما را؟

Кӣ зи субҳи бахт пурсад, ки ба лутфи офтобӣ

Ба фурӯғ кай расонад шаби дидагони моро?

منم آن نیی که هرگز لب تو نمی نوازد

نیِ بادها بخواند به تو داستان ما را

Манам он найе, ки ҳаргиз лаби ту наменавозад

Найи бодҳо бихонад ба ту достони моро

گلِ صد ترانه در دل چه کنم که برگ ریز است

غمِ پیر می رباید نفس جوانِ ما را

Гули сад тарона дар дил чи кунам ки баргрез аст

Ғами пир мерабояд нафаси ҷавони моро

 

شهادت امان زاده