تماس: [email protected]
زمستـان اسـت و فصـلی سرد دارم
درون ســـــــوژه هـــــایـم درد دارم
دلم اینجا همان یاغی و مست است
شبیـه میهن‌ام بی سـرپـرست اسـت
مــدام اینـجا فلـک خـاکستری است
سر خورشــید گمان‌ام چادری اسـت
منــم مثـل درخـت در دشـت تنـهــا
بـه خـود لـرزیـده‌ام از ســوز سـرما
و لیکن این زمستان، بـرف و بـاران
همیشه نیست منحوس و پریشـان
ســرانجـام بــرف هـا هـم آب گردند
دلیــلِ غصــه هــا بی‌تـــاب گــردنـد
و روزی می‌شـود خـوشـنود گـردیـم
به مثـل بــرف و بـاران رود گـردیـم
برایـم خیـلی خـوش باشـد بقایش
نشـستن بــا هــمی سـردی هـوایـش
قسـم بـر مصـرع و هـر فـرد شـعـرم
بــه ســوژه سـوژه‌ی پـر درد شـعـرم
کــه بـالــا تـر ز گــردون اوج گیـــرم
میــان دل‌خوشی هــا مــوج گیـــرم
ز هـــر سختی بــرآرم مـن ســرم را
و الـــگو می‌گیـــرم مــن مـــادرم را
مهریه رحمانی
۱۴٠۱/۱٠/۲۳
