زندگی نامه علی اکبر مرادیان گروسی(شاعر دو زبانه فارسی و گیلکی)

علی اکبر مرادیان گروسی فرزند عزیز، به عنوان شاعر، ترانه سرا، نویسنده، روزنامه نگار، پژوهشگر و محقق فرهیخته گیلانی، 17 آذر ماه سال 1307 خورشیدی در محله ی« بوسار رشت»، چشم به هستی گشوده و از بخش بازرگانی لیسانس دارد.

او که در شعر به « بوسار»معروف است، به دو زبان فارسی و گیلکی، در دو قالب کلاسیک و نو، می سراید و می نویسد و نزدیک به 30 عنوان کتاب از وی منتشر شده و حدود 10 عنوان کتاب آماده ی چاپ دارد.

آقای سیاوش رضازاده  در مورد« بوسار» می نویسد:

(مردم با فرهنگ گیلان، به خاطر می آورند که نخستین کتاب شعر نیمایی به زبان توانای گیلکی باگویش رشتی به نام «ئیجگره» که در سال های آغازین دهه ی 50 خورشیدی به بازار کتاب عرضه شد، کار ماندگار این شاعر پیشگام گیلانی است. آقای علی اکبر مرادیان گروسی( بوسار)، هفته نامه ی «گیله مرد» را سال های 1359، 1360 و 1361 خورشیدی تا 75 شماره منتشر و در استان های گیلان و مازندران توزیع نمود که در حقیقت هفته نامه ی « گیله مرد » صدای مردم زحمتکش شهر و روستا بود.

از معروفترین آثار «علی اکبر مرادیان گروسی» می توان به کتاب های ذیل اشاره کرد: « ئیجگره – شعر امروز گیلکی، اوّلین کتاب نیمایی در شعر امروز» ، «ترانه های روستایی گیلک – فولکلور»، «مثل ها و اصطلاحات گیلکی»، « مصدر در زبان گیلکی، گویش رشتی»، «وند واژه های زبان گیلکی»، « قانونمندی در زبان گیلکی»، «شال ترس مامد، منظومه ی گیلکی، فولکلور»، «جا دکفته گبان، ضرب المثل های گیلکی»، «پیله ابجی» مجموعه داستان به زبان گیلکی، «هسا شعر گیلکی» ،” آفتاب شوران”، مجموعه شعر گیلکی،  « گیل تی تی، مجموعه ی دو بیتی گیلکی»، «در فصل های پنجم هر سال»، شعر معاصر به زبان فارسی، « فرهنگ گیلکی بوسار»، « گیلان در گزاره سال 1357 » و …)

 

هیأت رهبری بنیاد جهانی سخن گستران سبزمنش در کنار آرزوی بهروزی و سلامتی برای جناب استاد؛ فعالیت های ایشان را با کمال اخلاص ستوده و برایش لوح سپاس این نهاد جهانی و مستقل را از طریق استاد بهروز منصوری(عضو فعال و اجرایی بنیاد جهانی سبزمنش) تقدیم می نماید.

آرزو داریم مردم قدرشناس و با عزت گیلان، قدر این شخصیت والاگهر را بهتر و بیشتر از پیش بدانند و از داشته های معنوی این گنج پربها استفاده مؤثر نمایند.

 

نمونه های شعر فارسی و لهجه گیلکی استاد:

 

نخل های شهید

نخل های خونین

حنا بندان ماهیان را بر شانه دارند

و دست های بی حرکت

درگلوی علف های تشنه!

با

باران جنوبی به عروسی می نشیند در خاکستان ها

و زمین قهوه ای

با کبوتران سرب آجین

کبوتران جاهی

همراه شلیته پوشان شالی زاران

آفتابی از شقایق در سینه ی خیرات، می کارند

تو، بگو

در کدام تاریخ

داغ همیشه جاری را

بر بال کلاغان، نقش خواهی کرد؟!

بیا به جنوب برویم

نهرها را آبیاری کنیم

شاید

نخلستان ها، بارور گردند.

 

 

شعر گیلکی:

واکفته امرا نوا شون سفر، جه پا دکفی

خودا او روز ناره، به خودا خودا دکفی

تی سایه خوشکا کوده هرچی سبزابوسته گولا

خودا دانه چی خوایه بون، اگر به را دکفی

تو کی غریبه ای، آتش واشه جه تی چومان

ایواره کورشابی، تو، شاره آشنا دکفی

جه تی نیگا، بوبوسته ای چک کولوش موشته

امان او روزه، به فیکره امی کولا دکفی

ای موشته بج نمانسته امی تییانه دورون

چی به او روز، جه سرده پلا، پلا دکفی

تی گوش دوسته یه، می ناله نیشتاوی هرگز

خوایم تونم به امی عشق و ها بلا دکفی

تو نیشته ای، واره آتش جه هر طرف بوسار

کو روزه روزه، به فیکر می پا صدا دکفی؟