این باغ پر از گل، که پر از عطر بهاریست،
از چه همه کَس از وسط باغ فراریست؟
دانی که شغالان و سگان توده گرفتند،
در جمع همین باغ، که هر زوزه تباریست!
در باغ نه گل ماند و نه ریحان و صنوبر،
هر نخل، که سر زد سر وی تا سر داریست.
هر غنچه، که لب وا کند و رو ننماید
حکمش نشکفته به سر تپه، مزاریست.
این باغ به میل دل آدم نشد، ای وای،
مرتبط با موضوع
این سبزه مصنوعی در اینجا به چه کاری است؟
این سبزه ی از ضرب لگد مرده ننالید،
هر ناله بنهفته در آهنگ گیتاریست.
گلها که در این باغ معطر ننمایند،
چادر به سر از وحشت دیرینه خاریست.
شبنم، که فقط صبح به روی تو ببارد،
ای گل، تو از این لحظه به فکر شب تار ایست!
«شاعره رحیم جان»
Шеъре аз Бону Шоира Раҳимҷон,
Дар бораи сарзамин ва мардуми заҷркашидаи диёри Хуросони бостонӣ, “Афғонистон”:
Ин боғи пур аз гул, ки пур аз атри баҳорист,
Аз чи ҳама кас аз васати боғ фирорист?
Донӣ, ки шағолону сагон тӯда гирифтанд,
Дар ҷамъи ҳамин боғ, ки ҳар зуза таборист!
Дар боғ на гул монду на райҳону санавбар,
Ҳар нахл, ки сар зад сари вай то сари дорест.
Ҳар ғунча, ки лаб во кунаду рӯ нанамояд
Ҳукмаш нашукуфта ба сари теппа, мазорист.
Ин боғ ба майли дили одам нашуд, эй вой,
Ин сабзаи маснуъӣ дар ин ҷо ба чи корест?
Ин сабзаи аз зарби лагад мурда нанолид,
Ҳар нолаи бинҳуфта дар оҳанги гиторист.
Гулҳо, ки дар ин боғи муаттар нанумоянд,
Чодар ба сар аз ваҳшати деринаи хорест.
Шабнам, ки фақат субҳ ба рӯйи ту биборад,
Эй гул, ту аз ин лаҳза ба фикри шаби тор ист!
محبت دارید، دوست همجوار