پروفسور سیدحسن امین: استاد جلال متینی شاه‌نامه پژوه بود

پیام پروفسور سیدحسن امین(عضو شورای رهبری و دبیرکل علمی- پژوهشی بنیاد جهانی سبزمنش در سوگ استاد جلال متینی:

استاد دکتر جلال متینی رئیس اسبق دانشگاه فردوسی مشهد و مدیر فصلنامه ایرانشناسی هم در دیار غربت در آمریکا به کاروان رفتگان پیوست. دکتر متینی (مشهد ۱۳۰۷ –  آمریکا ۳۰ دی ۱۴۰۳)، تحصیلات لیسانس تا دکتری را در رشتۀ زبان و  ادبیات فارسی در دانشگاه تهران در محضر بزرگانی چون ملک‌الشعرا بهار، استاد جلال‌الدین همایی و عبدالعظیم خان قریب به‌ پایان برد.‌ وی حدود هیجده سال در سمت‌هایی چون ریاست دانشکده ادبیات، معاونت و ریاست دانشگاه فردوسی خدمت کرد و در جریان انقلاب ۱۳۵۷ به آمریکا مهاجرت کرد و در آنجا به تدریس تاریخ و فرهنگ ایران در دانشگاه برکلی مشغول شد.
دکتر متینی شاهنامه پژوه بود. کتاب کوش نامه را مثل ده ها متن ادبی دیگر همچون پند پیران تصحیح و چاپ کرد. مهمتر از همه وی بنیانگذار و سردبیر دو نشریۀ ارزشمند یکی بانام «ایران‌شناسی» و دیگری با نام «ایران‌نامه» در خارج از کشور بود که هر دو با همکاری پژوهشگران و استادان ایرانی داخل و خارج کشور از پربارترین نشریات ایران‌شناسی سدۀ اخیر بودند. مقالات خود استاد متینی در زمینه های ادبی و تاریخی نشان از دانش و بینش او و علاقه اش به ایران داشت.  کتاب های تازه ای که به دستش می رسید، چه چاپ ایران و چه خارج را معرفی می کرد. از جمله یکی از کتاب های من یعنی دیوان حاج ملا هادی سبزواری را در بهار ۱۳۷۵ در شماره ۲۹ فصلنامه ایرانشناسی موشکافانه نقد و بررسی کرد. نیز کتاب سلامان و آبسال در چهارده روایت، بازتاب بودا در ایران و اسلام و نامه های دکتر قاسم غنی را.
دکتر متینی بیش از چهارده مقاله خود مرا در مجله ایرانشناسی چاپ کرد و طی سه یادداشت، در شماره های مختلف فصلنامه. مناظره ها، نقادی ها و تعریض های رد و بدل شده بین من و  استادم دکتر مهدی حایری یزدی فیلسوف، دوست پیشکسوتم دکتر احمد مهدوی دامغانی استاد ادبیات و دوست ارجمندم محمدعلی طالقانی را در این مجله در اختیار اهل تحقیق گذاشت.
استاد متینی شاگردان بسیاری تربیت کرد که بعضی از خود او پیشی گرفتند، همانند استاد شفیعی کدکنی و زنده یاد سعیدی سیرجانی و …  با دکتر مصدق خوب نبود و با دکتر علی شریعتی  که تحت ریاست او در دانشگاه مشهد استخدام شده بود، سخت مخالف بود. به علی دهباشی هم نیش می زد.
با همه اینها وجودش مغتنم بود و مخصوصاً مجله ایرانشناسی که در غربت غرب به پارسی منتشر کرد، از غنایم زبان و ادبیات فارسی و ذخایر فرهنگ ایرانی است.‌ اگر چه عمر به کمال کرد، فقدانش را به جامعه ادبی و دانشگاهی – بویژه همکاران فصلنامه ایرانشناسی- تسلیت می گویم.
یادش گرامی و راهش پر رهرو باد!
سیدحسن امین
سوم بهمن ۱۴۰۳