گاهی باخودتان خلوت کنید!/ بسم الله شریفی

گاهی با خودتان خلوت کنید؛ خلوت شدن با خود، شمارا با عالمی دگر می‌کشاند و داشته‌های درونی‌تان را متبارز می‌سازد.

خلوت شدن و تفکر به آفريدگار و عالم هستی، زمینه ساز یک تحول و دگرگونی است.

خلوت باخود شمارا با خیلی از رمز و راز زندگی و فراز و فرودهایش آشنا می‌سازد و کمال شکرگزاری از داشته‌ها و نعمات را افزونی می‌بخشد.

خلوت باخود، شمارا به ریزه کاری های عالم آفرینش سوق می‌دهد و جایگاه رفیع انسانی تان را برجسته ساخته، مستند سازی می‌نماید.

خلوت باخود، شمارا آرامش درونی می‌بخشد و برای تقویت ایمان خیلی پررنگ‌تر از سرچکیدن های ریایی است.

در خلوت باخود، گاهی آواز ملکوتی دل را، بی‌پرده می‌شنوی و اراده‌ات برای زندگی مضاعف می‌شود.

خلوت باخود و دل، آغاز محاسبه برای اعمال و افعال انجام شدگی است و پروبال دادن به اندیشه‌های بکر و تازه….

در خلوت باخود است که رک و راست خودت را ارزیابی می‌کنی و با خالقت تماس مستقیم برقرار می‌نمایی…

آری!

وقتی در خلوت معنویت حاکم شد و سراپا غرق تماشای دل شدی؛ روحت طواف کنان، حریم کعبه را به پرواز می‌گيرد و در مدینه گل‌های شکربار را درود می‌فرستد.

بلی!

معنویت و پیوستن به فضای عرفان، شمارا از منفی‌گرایی دور نگه‌می‌دارد و لبیک گویان به دروازه سجود می‌کشاند.

سجود؛

رمز بقای معرفت است و خلوتگاه راز…

اگر در خلوت باخود اشک تان فوران کرد و خط ارتباطی شما به شبکه اصلی وصل شد، هر چه می‌خواهید، بی تعارف بخواهيد، انگار به معبود رسیده‌ای و دست نوازشگر، روح آشفته ات را مداوا دارد.

خلوت باخود و پیوستن به کانال مطلوب تسکین دهنده‌ی دردهاست و التیام بخش زخم‌ها…