شعر

عجب دنیای بی رحمی غمش برغم بیافزاید عجب دوران تاریکی که شب هایش بیاراید نفس ها حبس در سینه، تلنباری پراز کینه گلوها خسته…

باید که صدایمان رساتر برسد از کوچه‌ی ما به شهر دیگر برسد خواهیم چشید طعم آزادی را روزی که گمانمان به باور برسد …

یادت هست؟! هیچ‌ پاییزی رنگ خون نداشت پاییز فصل رنگین کمان بود کافه ها، پارک ها، گالری ها، سینماها دستها را عاشقانه درهم قفل می…

بد به دل راه ندادم و مرا دار زدند دوستانی که بمن تهمت بسیار زدند انعکاس­یست ازین کوه که بر می‌گردد هرچه زخمی که برین پیکر…

این روزها دچارِ خونریزی‌های شدیدی ست همه‌ی شعرهایم  بگذار ننویسم از چه و چه‌هایی که  از ابرهای سرخ  بر سینه‌های سنگین  می بارد …

مادر! سلول به سلول تن‌ام به سوی ات پَر کشیده؛ تا نعره کنان فریاد مدیون بودن بزند مادر! استخوان­هایت ترک بر داشتند…

در من زنی ست با هزاران پرنده و هزاران نغمه زنی که آوایش را هر پرنده به منقار می کشد به هرسوی آوازها از زمین فراتر می رود و…

با عشق تا توانی پا بر دوام بگذار شمشیر شب نشینت را در نیام بگذار بیت قشنگ شعرم شد روزیِ حلالت سرپنجه بر گلوی کار حرام بگذار افتاده…

در جانِ پاکت حسرتِ حَوّا شدن نیست یک ذرّه رشکِ مریمِ عَذرا شدن نیست خورشید را نایِ چو تو رَخشا شدن نیست با هیچ زن جز تو دلِ دریا…

من و تو پیش هم و کافه­ ی رنگین باشد غزل چشم تو ای وای چه شیرین باشد شاید این عشق بله، تا به ابد می ماند مثل آن شوق...که…