غزل

تو نیز رانده‌یی‌ام از حریم خانه‌ی خویش درون برزخ سرد مراد آواره

من گم شدم، تو گم شدی، او بی‌گمان گم شد! نامش چه بود آرامشی که ناگهان گم شد؟ یادم نمی‌آید چه بودم، چیستم حالا؟ یک تکّه از…

غزل رحمت او از: عبدالقهار حازم بارکزی

نمک را زیر پا کردی، ندانستی تو پاسش را مکدّر از تو شد گلشن، دریدی چون لباسش را شدی دیرینه خصمِ او، بُدی دشمن به رسم او زدی برهم…

در گوش من صداست، پدر! زنگ مکتب‌ است ام‌روز دخت ناز تو دل‌تنگ مکتب است این زنگ مکتب است، و یا گوشواره‌ام یا تکّه‌های این جگر…

بيــــاربـــاده کـــه آمـــدبهــــارايساقي بريزمي کـــه خمـــارم خمــارايساقــي تويي سحاب کرم وين دل فسردة مــن بـــه التفــــات…

یک نظر بر قلب های خسته و ناشاد کن سر زمین خشک را بار دگر آباد کن از گلوی ما مجال گریه را دزدیده اند اشک شو در دیده ها این درد را فریاد…

آمد بهار شایان با سبزه و سپیده جایش میان چشمم همسان هردو دیده از دوره های جمشید دارد پیام هوشنگ در دست چراغ زردشت از «بلهیکا»رسیده…

عقل پر پر می‌شود، که هوش پر پر می‌شود‌ این چه زیبایی‌ست؟ در آغوش پر پر می‌شود باد؛ خود را می‌کشد صحرا به‌صحرا، کو به‌کو تا که می‌پیچد…

از زبانت مثل زاغی باز سر می‌آورد شعر تو از روح تاریک‌ات خبر می‌آورد خنده کردن زیب لبهای تَرَکدار تو نیست گریه کن که گریه کیف بیشتر…