خسته ام/ افسانه مهدویان

خسته ام

از همه نامهربانی ، بد زبانی خسته ام

خسته‌ام از راه و رسم ِ زندگانی خسته‌ام

 

عاجز و نالان شدم با این همه نامردمی

خسته از جور و جَفا درد ِ نهانی خسته‌ام

 

جان به جانان می‌سپارم با همه ناباوری

از فریب روزگار و بد گمانی خسته‌ام

 

روزهایی که گذر کردم از این دنیای دون

چون که بی‌رویا گذشتم آن چنانی خسته‌ام

 

من که ساز ِ خود زدَم و زندگی ساز ِ خودش

تا به آهنگش رسیدم، چون خزانی خسته‌ام

 

زندگی را دوره کردم با تمام واژه‌ها

گرچه کوتاه است عمرم از جهانی خسته‌ام

 

افسانه مهدویان