شب گیسو
می‌خَرَم نازِ دو چشم و آن خَمِ ابروی تو
می‌زنم شانه به گیسو و کَمند ِ موی تو
می‌نویسم نامه‌هایی از دل پر خون خود
مرغ دل پر می‌زند هی در هوای روی تو
دوره گَردِ چادُرِ ایل تو هستم بی هوا
مثل دیوانه می‌آیم در پی جادوی تو
خوب می‌دانی که من بیمار دیدار تواَم
چون به وقت عافیت باید بیایم کوی تو
عطر موهای تو در من شور بر پا می‌کند
کاش آرامش بگیرم در شبِ گیسوی تو
افسانه مهدویان
