غزل مهنازمحمودی/ ایران

سلام جان دلم! از دلت بگو چه خبر

شده شروع نویِ فصل سبزپوش سفر

کنار چای زغالی، کلوچه می چسبد

که تلخکامیِ ما شد بدل به خاکستر

نگاه نافذ و گرمت، سکوت و لبخندت

حرارتی جریان داده در تنم آخر

نشسته روی دو کُنده، مماس بازوها

بساط هیزم و آتش، خیال بوسه به سر

بلوط و راش و شعور درخت باشد و هیچ

به حکم واسطه ی دل، میان ما دو نفر

صدا صدای پرنده، قوام آرامش

نه ارههای مزاحم، نه اشتهای تبر

حلول حس یکی بودن است و در جلومان

غم همیشهی ما بر زمین نهاده؛ سپر

مرا صدا بزن اینجا به نام کوچک من

مرا بیاب در این لحظه، مهربان یاور