تماس: [email protected]
بيــــاربـــاده کـــه آمـــدبهــــارايساقي
بريزمي کـــه خمـــارم خمــارايساقــي
تويي سحاب کرم وين دل فسردة مــن
بـــه التفــــات تـــواميـــدوارايســـاقـي
بـــريـــزآتـــش سيـــال غمـــربابه قدح
که افگند بدل وجــان شـــرارايساقـــي
بهارموسم عيش است باده بايدخــورد
خوش است خوردن مي دربهارايساقي
بده شراب که دل رادهدشکيب وقــرار
که گشته ام زغمـــت بيقـــرارايساقــي
شــــراب رانبــــود نشـــأه لـــب داغت
خــــداي رابـــلــبم لـــب گـــذارايساقي
گذارلب به لبم طاقت وقـــرارم بــخش
کــــــزانتظارشـــدم بيقــــرارايساقــــي
بـــودبه بوس توکيف هزارجام شراب
مراببــــوسه اي ازخـــود بـرآرايساقي
تويي همايــم وآغوشم آشيــانة توست
به آشيــان دلـــم آچـــوپـــارايســـاقــي
بسوخت جان “رفيقي”ز تشنه کاميهـا
بــيـــاربـــاده خــــــدارابـيــارايساقـــي
کابل 3 حمل 1364
درو صف سنايي غزنوي (رح)
من
سخنسراي بزرگ سلاله هـــامجــد ود
بزرگ عارف دورزمانـــه هـــــامجدود
زنظم ونثرفصيـــــح وبليـــغ ووالايــت
سخنوران به توگويند مرحبـــامجــدود
به روشني دل وچشم معرفتجـــويـــان
نشيده هاي توباشدچوتوتيــــامجـــدود
براي کودک وبرناوپيراي خــورشيـــد
زراه علـــم ادب داده اي ضيـــامجدود
به سرزمين دل اهـل دل تـــوسلطانــي
به ملک اهل سخن هم توپادشامجـدود
تلاش وسعي تودرراه دانش وفرهنگ
کجــــازخــــاطرمردم رودکجــامجدود؟
نميکنـم صفـــت اهــــل زوروزرهرگز
اگردهنـدبمـن زرهــــزارهــــامجــــدود
سزاي وصف نباشد کسي بـه غيرخـدا
وياکسي کـــه بـــودمــردبـــاخدامجدود
تويي مقــــرب درگاه کبـــريـــازانـــرو
بکن تـــوعرض مراپيش کبريامجـدود
که اي خدا زچه رونشنوي شکايت ما
چراقبــول نگـــردد دعـــاي مامجدود؟
بگوبه حضرت يزدان که تاکيـم چنين؟
چه گاه حاجت مـاراکنــــي روامجدود؟
به ماکه مومن وکافـرستم کند چکنيم؟
شهاتو راه نما بهرايـــن گـــدامجــدود
سرت بلندکن وملک راببين که چسان
زکشته هرطرف افتاده پشته هامجدود
سرت بلندکن ازتربـــت وتمـــاشــاکــن
که گشته غزنهً معموره چون هبامجدود
ببين “عروس فلک” راو”کٌشک مسعودي”
که غيرنام نماندسـت زان بنــامجــدود
نه ازتمدن محمــوداثـــرنه ازمسعـــود
نه هم اثــرزهـزاران سخن سرامجدود
ببين به کٌشک وبه بازارهاي جوهريان
که جزخرابه نماندست زان بجـامجدود
ببين به گنبدآرامگاه خــودکـــه چسان
زجنگ وفتنه دوران بشــدتبـــامجـدود
ببين که هموطنان شدهـلاک وملک مغـاک
عزيزميهـــن ماگـشتــه غمسرامجـدود
يکي به سوگ پــدرگريه ميکند هيهـات
دگربه گورپسرنـــوحــه وعزا مجــدود
بهرطرف نگري تـربت شهيـدان است
صداي اهل وطــن رفته تاسمـامجــدود
زهرسرادوســه تن شـدغريـب وآواره
سرازدوري شان گشتـه غمسرامجدود
فتاده مادرميهـن ببيــن چســـان بيمار
چه گاه دردوطن ميشـود دوامجــــدود
دلم گرفت ازاين شامگاه جنگ ونفا ق
چه گاه روزشود شــام تـــارمامجــدود
شبي به گوش دلم گفت هاتـف اي غافل
اول بدل عملت کن سپس دعــامجــدود
بمن بگفت چه برخاک رونهــي برخيز
بکن توروي دلت جا نــب خــدامجدود
دعاي مانپذيــــردکــــه ماگنــــهکاريـم
اگـــرزمـــا نپذيــــردتوکن دعا مجـدود
کنـون توعرض من وملتم بکـن شـايد
دراميدشــــودوابـــــروي مـــامجـــدود
به شام وبام رفيقي که مخلـص توبود
روان شادتراخــــواهــــدازخــدامجدود
15/7/1369 کارته سه کابل بمناسبت عرس سنايي(رح)
رباعيات
عالــــــم همه جلـــوه گاه آثـــارخداست
ايجادگرهستي وانـــــدرهمــه جــاســت
اين حکم اگرموردتــرديـــد شمــاســت
روغن به ميان شيرميگو به کجاست؟
اســــلام بيــامدچوبـــه مـيـدان وجـــود
زنگ ظلمــات ازهمــه عــالـــم بــزدود
اسلام بـه بـــدگفتـــن کـــس بـــدنشـود
بـــالــق لـق سگ مردار کي گردد رود
يــارب که تـومحتـــاج کسانــم نکنـــي
استــاده بــــه درگاه خســـانـــم نکنـي
فـــريــادرس حقيقـــي يـارب تـويي تو
محتـــاج دگـــردادرســـانــــم نـکـــــني
بي عفوتــونبــودبه جنــان جــاي مــرا
يارب به بـزرگـيـت ببـــخشــــاي مـــرا
گـــم کــــرده رهـــم نيکــــرة پـاکان را
اي هــــادي بـنـده گان تـــو بنماي مرا
بــــاراستـــرهـــانــت آشنـــايي خواهم
از هم سفران خود جدايـــي خــواهـــم
درورطــــه فـــتــاده ام خـــدايـــامـددي
اي نـــاجيـي بـنـده گان رهـايي خواهم
يــارب تـــومــرامران زبـــاغ حـرمــت
بي بهره مـــرامکــن زلطـف وکــرمت
زيــراکــه بجــزدرگـــة تــونيست دري
مــــــــارازکــــرم حساب کن ازحشمت
مــردم نــکـنـدقــــــــدروفـــارايـــــارب
بـــرمـــانـکـنــدغـيـــرجــفـــارايــــارب
لبــريــزکـــن ازغـنـــاي خــودجــانم را
محتاج کســـي مکـن تــومــــارايــارب
يارب تـــواگـــرمـــرانبخشــي چکـنـم؟
بر شيشه اگر صفا نبخشـــي چکـنــم؟
ما ســـائل درگاه بـــلاکــيـف تـــوايـــم
گر طعمـــه به اين گدا نبخشي چکنـم؟
يارب شـدم از کــرده پشيمـــان يــارب
نــــــادم شـده ام از همه عصيان يارب
هربـدکه نـمـــودم نکنـــــم تکــــرارش
بـاتـوست مـراوعـده وپيـمــان يــــارب
ازبدکه نمــــودم خجـــلــــم عفوم کـــن
از کردة خــــودمنفعـــلـــم عفــوم کــن
گفتم که همــه عمـــربــه ذکــرت گذرد
اما چه کنم مـردم دلـــــم عفـــوم کـــن
من باغ و قصــورمــي نخــواهـم بيـتو
ســـرچشمة نـــورمي نخــواهـــم بيتـو
هرچند که جنت است و حوران در آن
من جـنـت و حـــــور مي نخواهم بيتو
بي ديدن يارخــوش نبـــاشـد فــردوس
بي بوس وکنارخوش نباشـد فــردوس
هـــرجـــاکــه بـــودجــانـــــان آنجاست
بي وصل نگارخـوش نباشـدفـــردوس
ازحـــال دلـــم يـــارخـبــرخــواهــدشــد
ازمرحمتش به مــانظـــرخــواهــد شـد
در تيره شبـانـــگاه ازآن مســروريـــم
کاين شام سرانجام سحر خـــواهـد شد
ايدل بکن از صـدق دل اکنـــون طاعت
در بارگة حضــــــرت بيچـــون طاعـت
اکنون کـــه جوانـــي نکني طاعت حق
پيري به شک است مي کني چون طاعت
پروفسور احمد شاه رفیقی
