وطن

چون درخت پیر زخم صد تبر دارد وطن

آفتاب سرد و شام بی قمر دارد وطن

خانه ی زنبور شد چشمان آهویت؛ خدا

گرچه سویت از بلندی ها نظر دارد وطن

می برد دستِ خیانت در حریمِ دامنت

آنکه آیات صداقت را ز بر دارد؛ وطن

زیخت از روی لبت لبخند های کهنه ات

اشک حسرت چشمهایت بارور دارد وطن

عطر گیسوی وطن بوی تعفن می دهد

نعش فرزندان خود بر‌شانه بردارد وطن

با نگاهِ شهوت آلودش نگاهت می کند

آنکه دستار شرافت را به سر دارد، وطن

گرچه دورم از کنارت ای شبیه مادرم

یاد هایت در دلم احساس می کارد وطن

 

#مروت