تماس: [email protected]
پریدختِ کمی لختِ زیادی نازِ واویلا
چه با من میکنی ای دلبرِ طنازِ واویلا
تراشت داده مرمرگون و قد موزون و مو زیتون
خدایی که زده نقشت در این اعجازِ واویلا
شمیمِ خنده هایت اصل و گلبرگِ طلایت اصل
لبانت زعفرانِ سرگُلِ ممتازِ واویلا
دو “نارنجِ قوام” آن سویِ “باغِ دلگشا” داری
غزل می‌خوانی از زیباییِ شیرازِ واویلا
کش و قوسِ تنت با چرخشی رویِ مدارِ دف
چه غوغایی به پا کرده به رقص و سازِ واویلا
“بنان” را صفحه صفحه می‌گذاری پشتِ سر با ناز
“قمر” مبهوتِ این تحریر و این آوازِ واویلا
چنین که می نوازد باد مویت را، گمان دارم
شده هر تار، کوکِ پنجه یِ شهنازِ واویلا
نه از اکنون که می‌ریزی به رگهایم شرابِ ناب
شدم مستِ نگاهت از همان آغازِ واویلا
تو مقصود از تمامِ خلقتی و تا ابد با توست
هرآن‌کس باخبر شد چون من از این رازِ واویلا
سرودم باز در وصفت غزل تا باز بنویسند:
امان از دستِ شهرادِ غزل‌پردازِ واویلا
#شهراد_میدری
