بدون شهر

کودک یک شب نمی خوابد

شهر هر روز خواب می بیند

کوچه بیدار است!

شاید در خواب راه می رود

قدم به قدم

آهسته چشمانم گرم می شود

کسی جلوی چشمانم درون آتش می سوزد؟

شبیه شعله های خاموش

دود تنها فکر تو خواهد بود

می خواهم از دردی بگویم که درد ندارد!

یا همان فریبی که دروغ نمی گوید

این بار جمله ها را پس و پیش نخواهم کرد

تا خیال را به جمع تنهایی تلطیف کرده باشم!

هیچ دنیای جدیدی وجود ندارد

می توانم بگویم زمان،سالهای زیادی را گم کرده است

اما هنوز بدون توقف جریان دارد

مثل قلبی که درون احساس می جوشد

درون تاریکی یک ضرب خواهد زد

تو اینجا احساست را پیر کن

تا برای کودک راهنمایی باشد

هنگام غروب ثانیه ها

دوان دوان

شصت درد

شصت امید

در امتداد احساسی که به آن عادت نکرده ام

هر روز رها می شوم از تنهایی

دود

درد

برای کودکی بدون شهر

بدون خواب.

 

مسعود آزادبخت/ کتاب بلوط دختر جنگل