سپید

دست دست کردن نیست پا روی پا انداختن نیست پنکه را روی دور کند گذاشتن نیست گیتار زدن رو به دیوار نیست... زخم مانده در بستر است…

یادت هست؟! هیچ‌ پاییزی رنگ خون نداشت پاییز فصل رنگین کمان بود کافه ها، پارک ها، گالری ها، سینماها دستها را عاشقانه درهم قفل می…

این روزها دچارِ خونریزی‌های شدیدی ست همه‌ی شعرهایم  بگذار ننویسم از چه و چه‌هایی که  از ابرهای سرخ  بر سینه‌های سنگین  می بارد…

مادر! سلول به سلول تن‌ام به سوی ات پَر کشیده؛ تا نعره کنان فریاد مدیون بودن بزند مادر! استخوان­هایت ترک بر داشتند…

در من زنی ست با هزاران پرنده و هزاران نغمه زنی که آوایش را هر پرنده به منقار می کشد به هرسوی آوازها از زمین فراتر می رود و…

افشان کرده ماه بانوی آسمان موهای مهتابی اش را میان جنگل واژه هایم تیر نزنید آسمان آبی شعرم را دنیا رنگ خون می شود ___ دلم فریاد…

بهای عهدوپیمانم نوشتند: درد، درد_عشق! همان‌ عشق‌ی‌که؛ نامش خنده و گل‌خند،خارش درد نه عکس‌ یادگارش، یادگارشد نه حرف وپیمانش…

" نوایِ روح " مِنارِه های دستهایم به سوی آسمان و لبهایم در ذکرِ عشقِ الهی... دو چشمانم بسته چشمِ دل باز قدمهایم وجب به وجب یقینِ…

نگاهت تولد یک شعر بود بر لبانم وقتی که واژه ها روزه سکوت گرفته بودند ببین چگونه شب شراره های آتش را در کام شاعر میریزد تو را ادامه…

کافه‌های شهر همه درسوگ بهم می‌رقصند!؟ فنجان‌های لبریز از شهادت می نوشند جوانان یکی یکی درکوچه های کابل گورستان‌ها همه مقروض شدند…